Ruimte krijgen en nemen

Het nadeel van stagiaires is, dat je na een paar maanden afscheid van ze moet nemen. In de loop van de tijd ben je aan ze gehecht geraakt en dan gaan ze weer. Vandaag hebben we er weer twee laten gaan. Gelukkig wegen de voordelen ruimschoots op tegen de nadelen. Zo is het prachtig om ze te zien groeien. Ze durven steeds meer, kunnen steeds meer en genieten oprecht van de klussen die ze soms krijgen zoals het begeleiden van foto-opnames op de OK.  Ook heel mooi is, dat elke stagiaire wel eens te maken krijgt met iets wat gruwelijk mis gaat. Dat betekent dat ze zoveel ruimte en vertrouwen hebben gekregen, dat ze steeds zelfstandiger zijn gaan werken.

Het is helemaal niet erg dat het een keer gruwelijk mis gaat, want juist van die situaties leer je. Niet dat het fout gaat is erg, het is pas erg als je niet de kans krijgt om je fout te herstellen. Want daar leer je van.

Wat voor manager ben jij, vroeg iemand mij vandaag. Eén van de dingen die ik geantwoord heb, is dat ik zelf graag ruimte krijg en mijn mensen ook veel ruimte geef. Want alleen dan komt energie en creativiteit vrij, noodzakelijk voor succes.

Eén van mijn eigen grootste successen is eigenlijk ontstaan vanuit een blunder. Voor de opening van het nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis hadden we een prachtig startmoment bedacht. We wilden een ijsbaan in Jeroen-Bosch-stijl aanleggen op het in ontwikkeling zijnde voorplein van het ziekenhuis. De buurt zou kunnen komen schaatsen, de nieuwjaarsreceptie zou daar kunnen plaatsvinden en verschillende andere relatie-events…. De tekeningen waren prachtig, alleen het geld ontbrak. Daarvoor organiseerden we een sponsordiner in de nieuwbouwkeet met een aantal grote bedrijven uit de regio. De verwachtingen waren hoog gespannen, tot de CEO’s van die bedrijven vroegen: “Zeg, wat voor ziekenhuis komt hier eigenlijk?” Wij begonnen te vertellen over het meest patiëntgerichte ziekenhuis, een healing environment, ….. “Maar wat heeft die ijsbaan met die missie te maken?”. Met het schaamrood op de kaken moesten we bekennen, dat die link lastig te leggen was. “We willen best iets doen, hoor,” zeiden ze, maar een ijsbaan vinden we meer iets voor op de Parade. Ze hadden gelijk, helemaal gelijk.

Die nacht ontstond in mijn hoofd een nieuw idee, wèl vanuit de missie van het ziekenhuis. We moesten de mensen niet naar ons toe lokken met een ijsbaan, maar naar de mensen toe gaan met een voorlichtingsbus. Een bus ingericht als het nieuwe ziekenhuis zou alle dorpen in ons verzorgingsgebied gaan aandoen en de drempelvrees gaan wegnemen voor dat nieuwe, grote, onbekende gebouw. Patiënten zouden er alvast een nieuwe patientenpas kunnen laten maken. Hostesses en leden van de Cliëntenraad zouden meegaan. Mijn bestuurder was de volgende ochtend enthousiast. Ook de sponsors wilden graag meewerken aan de inrichting van de bus.  Zes weken lang heeft de bus rondgetrokken en toen de voorzitter van de Cliëntenraad na acht jaar afscheid nam, zei ze tegen mij dat die dagen op de bus de mooiste waren uit haar voorzitterschap. Op die bus was ze echt in contact met de patiënt.

Mislukkingen zijn niet erg, als je ze maar om weet te buigen in iets wat wel klopt. Daarom verwelkom ik straks in augustus graag weer nieuwe stagiaires, die de ruimte krijgen om fouten te maken. Want alleen dan worden het creatieve mensen die iets durven bij te dragen aan de wereld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2006 - 2024 Cumar | Disclaimer