Alles komt terug. Mijn allereerste baan was docent Nederlands op een Pedagogische Academie in Steenwijkerwold. Ik moest de studenten onder andere leren hoe kinderen leren lezen en schrijven. Een geweldig boeiende tijd, die helaas maar een jaar duurde. De werkloosheid in het onderwijs was in die jaren erg hoog, waardoor de studie minder studenten trok. Toen ging ik naar de Oplieding voor Beukerliedsters in Ljouwert. Al die ervaringen komen nu van pas als thuisschooljuf voor twee jongens van zes, die in groep 2 zitten.
Hoe leer je kinderen lezen en schrijven? Dat had ik tijdens mijn studie Nederlands nooit gehad. In de zomervakantie bestudeerde ik een aantal boeken over ontwikkelingspsychologie, en vroeg een achttal leermethodes aan bij uitgeverijen in Nederland. Zo ontdekte ik dat er twee scholen zijn op dit gebied en wat de cruciale succes- en faalfactoren zijn. Ik bedacht een project, waarbij de studenten na een aantal colleges ontwikkelingspsychologie in groepjes een leermethode moesten beoordelen en aan elkaar presenteren. Zo bepaalden we in een week of acht wat de beste leermethode was. De studenten moesten ook een praktijkopdracht doen. ‘Toevallig’ had ik een boekje ‘Gedichten schrijven met kinderen’ van Fred Portugies Zwart gekocht. Alle 120 studenten kregen de opdracht om met de kinderen op hun stageschool gedichten te gaan schrijven. Dat leverde prachtige gedichten op – en 120 interessante stagerapporten waar ik de hele kerstvakantie mee zoet was.
Helaas is de tweeling nog te jong voor een ‘elfje’, maar rijmen kunnen ze al als de beste.
De school geeft een intensief weekprogramma op, met onderdelen die beslist voor een uitdaging zorgen. Zo bestond de weektaak vorige week bijvoorbeeld uit het maken van een vogelhuisje en het knutselen van een wintermuts. Wat een geluk dat ik de spullen uit mijn Taaldrukwerkplaatsperiode heb bewaard. Na zoveel jaar is de Talens-verf nog steeds goed! Helaas bleek de rode verf een nauwelijks drogende acrylverf te zijn, maar een kniesoor die daarop let. De winkels zijn dicht, dus we moeten roeien met de riemen die we hebben. Pech dat ik een aantal jaren geleden alle bollen wollen en lapjes stof heb weggedaan. Gelukkig biedt de buurtapp uitkomst. Een buurvrouw brengt bolletjes wol voor de wintermuts. Van een andere buur lenen we verf.
Buitenspelen, tekenen, opdrachten, kringgesprek, voorlezen, de dag vliegt voorbij. En na schooltijd gaat het programma gewoon door. Super veel respect voor al die werkende ouders met schoolgaande kinderen in deze periode. Het lesgeven aan de kinderen vraagt al je aandacht, daar kun je zelf vrijwel niets naast doen. Hopelijk duurt dit niet al te lang. Ik kan mijn werk doen op de dagen dat ze weer naar huis zijn, maar wat als je geen opvang hebt?
Deze week stond in het teken van het thema kunst en konden we ons weer helemaal uitleven. In een memoryspel leerden ze allemaal nieuwe woorden die met kunst te maken hebben. Ze moesten zelf een museum bouwen, én een Mondriaanschilderij maken. Nu ben ik op zoek naar het programma waar David Hockney zijn prachtige I-pad schilderijen op maakt. Middenin de pandemie schilderde hij de lente: “Do remember, they can’t cancel spring’. Troostrijke boodschap. Zo zijn er nog heel veel dingen die doorgaan en waar je van kunt genieten.
Dat programma waar David mee werkt heet Brushes (ontwikkeld door Redux), alleen speciaal voor Hockney is daar een aangepaste versie van gemaakt. De Brushes waar gewone mensen bij kunnen in niet echt bijzonder, je kunt het downloaden via bijvoorbeeld de Apple store.
Dank voor de info! Hij maakt er prachtige dingen mee, zeker nu ik weet dat hij een aangepaste versie heeft, weet ik dat dat niet voor mij is weggelegd!
Kijk ook eens naar Procreate, niet slecht hoor!